گفتم که بر باده شدم،دوش که دلداده شدم
رفتم بر سجده تو،چون کودکی زاده شدم
در به در کوی توام،شانه به هر موی توام
در مسجد و میخانه ها،مبهوت آن روی توام
گفت که رخ ز من متاب،گو که آیمت به خواب
من آسمان هستی ام ،هستی ز من در تب وتاب
در قلب تو جاری شوم،تا مر تو را یاری شوم
گر چشم دل را وا کنی،سوی دلت راهی شوم
گفتم جنونم برده هوش،عقل و دل و دماغ و گوش
آنگه که بر آغوش تو ،گفتی که آی جامی بنوش
کامی ز تو غوغا کند، دل را ز خاک جدا کند
چون هستی دایم در کنار،هر بوسه را دعا کند
گفتا به رقص و سازآی،با تار و دف و ناز آی
چون در زمین خدا شدی،اکنون به سویم باز آی
زمین نه جای ماندن است،نه لایق دل دادن است
در مکتب کلاس آن،درسی ز عشق را خواندن است
گفتم که عشق دل دادن است،در پای دل افتادن است
دایم چو ققنوسی به راه،هر لحظه سوختن زادن است
گفتم رضا راهیست عظیم،بر آن نشان ها از رحیم
وقت است به راه عاشقی بر دست او دستی نهیم