بر شیعه مرتضی بگرییم

قرآن به کنار و نامش هرجا

زین غربت نابجا بگرییم

بر نامه حق که مانده مهجور

با خاتم و با خدا بگرییم

این رسم امانت است ؟ مردم !

بر گوهر مصطفی بگرییم

بر لحظه مرگ و آن سفارش

بهر دل مرتضی بگرییم

ماییم و دو گوهر گران سنگ

بر این دل سنگ، ما بگرییم

قرآن و حسین، هر دو تنها

زین هجر، خدای را بگرییم

دلخسته غیبتیم و غربت

زین ماتم پربلا بگرییم

در حرف، تمام و در عمل، هیچ

امروز بر این فضا بگرییم

لفظ است چو جسم و روح معناست

بر جانِ ز تن جدا بگرییم

بر خندک 1 ما عدو بخندد

ما خنده کنیم یا بگرییم ؟

بر خوان کرم نشسته، خسته

حق است که سال ها بگرییم

سرمایه ز کف شد ای مسلمان !

از غصه ماجرا بگرییم

گفتیم ولی عمل نکردیم

زین ملت بی وفا بگرییم

در « نور» رخش، خمُش نشستم

بگذار که زین جفا بگرییم

او بوده و هست، خواهدش بود

ما بر کمی بقا بگرییم

آیید کنیم رفته جبران

یا آنکه به صد نوا بگرییم.

بر جور و جفای خود به قرآن

بر درگه آشنا بگرییم

اشک از پی توبه و انابه

با چشم دل، از خطا بگرییم

چون جلوه دهد خطای آدم،

بر نصرت ناخدا بگرییم

با خواندن و فهم و با تدبر

زین لطفِ دوباره، ما بگرییم

با سعی و عمل به آیه هایش

با هم ز سر صفا بگرییم

وز بهر نزول رحمت حق

« چون ابر، گه دعا بگرییم »2

حالا که جز این نمی توان بود

بر حال خود و شما بگرییم

1- خندک : کاریکاتور
2- این مصرع و قالب شعر از شاعر قرن هشتم استاد سیف فرغانی اقتباس شده است.