بهار آمد؛ زمستان رفتنی نیست.

غبار هجر قرآن رفتنی نیست.

بهار آمد؛ ولی بر عدّه ای خاص

چرا فصل زمستان رفتنی نیست؟!

بهار آمد؛ زمین بیدار شد لیک

ز دل ها خواب پنهان رفتنی نیست.

بهار آمد؛ چرا انسان نفهمید:

که از هفت سین؛ قرآن رفتنی نیست؟

بهار آمد؛ زمان طی شد و لیکن

خزان فقر ایمان رفتنی نیست.

بهار آمد؛ صدا زد مردمان را

جزای ظلم انسان رفتنی نیست.

بهار آمد؛ کتابش را ورق زد

مکن باور که دوران رفتنی نیست!

بهار آمد؛ هوا جور دگر شد.

هوای نفس اینان رفتنی نیست.

بهار آمد؛ بهاری شد زمانه

زمستان بی بهاران رفتنی نیست.

بهار آمد؛ ز جا برخیز دهقان!

مپنداری که باران رفتنی نیست ؟

بهار آمد؛ یکی آمد؛ یکی رفت

ولی نیکی ز یاران رفتنی نیست.

بهار آمد؛ امید آمد جهان را

امید نا امیدان رفتنی نیست.

بهار آمد؛ وطن شد پر ز لاله 

مرا عطر شهیدان رفتنی نیست.

بهار آمد؛ همه صف در صف اینجا

ز دل ها عشق ایران رفتنی نیست.

بهار آمد؛ گلستان است قرآن

تدبّر از گلستان رفتنی نیست.

بهار آمد؛ خدا را زین تحول

که نیکی از عزیزان رفتنی نیست.

فرردین 1397