گفتگوی کودک و قرآن کریم

کودکی در خلوتی گفتا به قرآن کریم :
نیک می دانم که هستی نامه رب حکیم

خوب می دانم که هرکس با تو باشد همنشین
زندگانی می شود او را قرین با حفظ دین

لیک دارم از تو یک پرسش که ای قرآن ما !
از چه رو می خوانمت؛ اما نمی فهمم تو را ؟

از چه رو باید کنم حفظت به سختی روز و شب
پس چه کارآیی مرا، جز خواندن و اذکار لب ؟

تو مگر بهر ثواب و ذکرِ تنها آمدی ؟
یا برای حفظ و صوتِ خوب و زیبا آمدی ؟

من ز تو پیغام حق خواهم برای زندگی
نی فقط جاه و جلال و رتبه های زندگی

تا به کی این گونه باید حفظ الفاظت شوم
بی توجه بر معانی، جزء حفاظت شوم

دوست می دارم تو را، ای نامه خوب خدا !
دوست دارم با تو باشم، لحظه ها و هفته ها

لیک اینان از چه رو با ما چنین کاری کنند ؟
کودکی را مستمر بر کـار اجباری کنند.

دوست دارم حفظ باشم آیه های خاص را
آیه های زندگی را سوره ی اخلاص را

دوست دارم حفظ باشم آیه های ناز را
آیه های دلنشین و موجز و اعجاز را

آیه الکرسی که دارد درس توحید و نجات
حفظ باید بود و باید خواند آن را در صلاه

دوست دارم گوش دارم آیه های نور را
داستان های دل انگیز و سراسر شور را

آیه احسان و انفاق و جهاد و جمعه را
آیه برّ و حجاب و شرح صدر و قبله را

این سزا نبود مرا حفظی چنین وقتی که هست،
آیه های بی شماری را که مخصوص من است.

این همه تمثیل و قصه، این همه آموزه ها
سهم من شد حفظ الفاظی به نام سوره ها ؟

دوست دارم زندگی را هر زمان با طعم تین
دوست دارم بندگی با ذکر رب العالمین

کاش می شد تا به جای حفظ آیات ثواب
من از آن سوره کنم چند آیه ای را انتخاب

کاش می شد تا به جای حفظ اجزاء زیاد
می شدم با آیه های نامدارت با سواد

*****

گفت قرآن : آفرین، صدبارک الله بر تو باد
مرحبا ای کودک شیرین سخن ! نیکو نهاد

آن که امروز از زبانم راز می گوید، تویی
شکوه ها را با چنان آواز می گوید، تویی

غم مخور ای کودکم من یاور و یار توأم
در کنار تو به هر سختی مددکار توأم

آن زمانی را که از من خواستی، خواهد رسید
صبح پیروزی قرآن، بر جهان خواهد دمید.

فاش گویم این همه جنگ و جدال بی ثمر
حاصل دوری ز قرآن کریم است؛ ای بشر !

با چنین قرآن، نباید مسلمین را تفرقه
با چنین قرآن، نشاید زندگی را دغدغه

من نگفتم یک شبه حافظ شوی، ای هوشیار !
یا قرائت را کنی بی درک و بی فهم اختیار

گر که گفتم مسلمین را حافظ قرآن شوند.
ابتدا با انس آن، وارد بدان میدان شوند.

حافظ قرآن به هر آیه تدبر می کند.
بهر درک و فهم آن، از حق تشکر می کند.

حافظ قرآن به هر آیه تأمل می کند.
راه و رسم زندگی از آن تعقل می کند.

آن که می خواند مرا بی معنی و وقف و سکون
نیست آگه وی ز سِرّ « نون » و « واو » و « یسطرون »

حقِ خواندن آن زمانی نیک حاصل می شود.
کودکم آن سان که گویی بر تو نازل می شود.

با تدبر جان و روحت عاشق قرآن شود.
قلبت از نور خدا، سرچشمه ایمان شود.

?? سراینده : رضا نباتی