صبح یک روز بهار

لب گلخانه یار

مادرم را دیدم

با خودش می خندید

گاهی هم لب می زد

حرف او با گل ها

ساده و روشن بود

پا به پا با گل ها

ساقه بالا می برد

تب گل ها را

حس می کرد

گاهی با عشق

نوازش می کرد

 ریشه و ساقه این گل ها را

او به اندازه عطرش عاشق بود

زیر اندیشه این گلخانه

به گلی برخوردم

تا ابد مهر و محبت می افشاند.

                             علیرضا زرقانی.24/8/93