امروز تقریبا  بعد از سه سال دوباره هوس کردم به وبلاگم سر بزنم و با دیدن آن یاد خاطراتم تازه شد.واقعیت اینه که با وجود ابزارهای جدید اطلاع رسانی  و گوشی های هوشمند وبلاگ و بلاگ نویسی تقریبا به حاشیه رفته و در فضای مجازی هم نمود کمتری دارد.ولی برای کسانی که دوره ای را به وبلاگ نویسی سپری کرده اند این فضا هنوز دوست داشتنی و خاطره انگیز می باشد.با تبریک سال نود شش به همه دوستان

آن روز
که کسی شبیه خودت
از راه سر رسید
یک اتفاق ساده
آنجا که باید افتاد
و به نوری فراگیر منجر شد

آن روز
دو نگاه موازی
به تلاقی نشست
و نیمکت خالی تعارف نشستن کرد

آن روز
که تو را در آیینه به تماشا نشستم
حس زاویه دار تو
با یک پنجره بغض
چه زیبا
ترانه را قناری می خواند

آن روز
که تقویم خاموش ما روی میز
از دنگ دنگ ساعت روی دیوار خسته بود
و ما تشنه یک صحبت طولانی
ابر اسمان زبان باز کرد
و زلالترین باران دنیا باریدن گرفت

آن روز
حال دریا آرام و آبی شد
و حال جنگل سبز و اسمانی
و با هم خندیدند

آن روز
که به هوای تو
از خود بیرون زدم
وقتی
تو را در هزار توی چشمانت ورق زدم
مهربانی ات قابل تحسین بود

آن روز
که تو را به خنده مهمان کردم
دل نمکینت عمیقا خندید


علیرضا زرقانی